آیا تاکنون فکر کرده‌اید که قایقرانی سرعتی چقدر در بازی‌های المپیک باقی خواهد ماند؟ آیا از خود پرسیده‌اید که “چه بر سر مسابقات کشتی طناب‌کشی در المپیک آمده است؟” کمیته بین‌المللی المپیک (IOC) از زمان برگزاری نخستین بازی‌های المپیک مدرن در سال ۱۸۹۶ تصمیمات مهمی گرفته است، به‌ویژه در مورد اینکه کدام ورزش‌ها در بازی‌های المپیک گنجانده شوند و کدام‌ها حذف شوند. رویدادهای ورزشی بر اساس محبوبیت بین‌المللی خود اضافه، لغو و گاهی دوباره معرفی می‌شوند. در اینجا تاریخچه مختصری از هفت ورزشی که به مدت معین یا برای همیشه از المپیک کنار گذاشته شده‌اند یا دوباره معرفی شده‌اند، آورده شده است.
گلف
تا سال ۲۰۱۶، گلف تنها دو بار در المپیک حضور داشته بود: در بازی‌های ۱۹۰۰ پاریس و ۱۹۰۴ سنت لوئیس، میسوری. در المپیک ۱۹۰۰، یک رویداد مردان و یک رویداد زنان برگزار شد. در بازی‌های ۱۹۰۴، یک رویداد تیمی جایگزین رویداد زنان شد. پس از یک وقفه ۱۱۲ ساله، این ورزش برای بازی‌های تابستانی ۲۰۱۶ در ریودوژانیرو بازگشت.
ورزش اسکلتون
اسکلتون، که به‌طور غیررسمی به‌عنوان یکی از عجیب‌ترین ورزش‌های المپیک شناخته می‌شود، در بازی‌های المپیک زمستانی سال ۲۰۰۲ در سالت‌لیک‌سیتی، یوتا دوباره معرفی شد. آخرین حضور قبلی آن در بازی‌های ۱۹۴۸ بود و قبل از آن، در بازی‌های ۱۹۲۸ برگزار شده بود. چرا این سال‌های عجیب؟ خوب، هر دو این بازی‌ها در سنت‌مورییتز، سوئیس برگزار شدند، جایی که پیست اسکلتون معروف Cresta Run در سال ۱۸۸۴ ساخته شده بود. از آنجا که اسکلتون عمدتاً به Cresta Run محدود بود، از المپیک کنار گذاشته شد تا زمانی که پیست‌های یخی مصنوعی ساخته شوند و این ورزش بتواند به محبوبیت بیشتری دست یابد. به‌زودی، زیرا بسیاری از عاشقان هیجان، دوست دارند که با سرعتی معادل ۹۳ مایل (۱۵۰ کیلومتر) در ساعت، به‌طور سرپا در مسیرهای مارپیچی یخ بلافاصله سر بخورند و با کوچک‌ترین حرکات در شانه‌ها و زانوهای خود هدایت کنند.
راگبی
راگبی در اروپا ورزشی برجسته بوده است، هرچند که در قرن بیستم توان ماندگاری بین‌المللی نداشت. راگبی یونیون، که با ۱۵ بازیکن در هر طرف و برای یک بازی ۸۰ دقیقه‌ای برگزار می‌شود، در برخی از اولین بازی‌های مدرن المپیک (۱۹۰۰، ۱۹۰۸، ۱۹۲۰ و ۱۹۲۴) ورزش رسمی المپیک بود. این به‌خاطر Pierre, Baron de Coubertin، بنیان‌گذار جنبش المپیک مدرن بود که به‌طور تصادفی طرفدار دوآتشه راگبی بود. وقتی او از IOC رفت، راگبی از صحنه المپیک کنار گذاشته شد و به حالت تعطیل درآمد تا زمانی که IOC تصمیم به بازگرداندن نسخه‌ای از این بازی—راگبی هفت نفره—در بازی‌های تابستانی ۲۰۱۶ گرفت. IOC به جای راگبی یونیون (۱۵ نفره) تصمیم به معرفی راگبی هفت نفره گرفت به‌خاطر طبیعت دینامیک و سریع‌تر این ورزش. افزایش محبوبیت بین‌المللی ورزش باعث شد که IOC از بازگرداندن راگبی به المپیک حمایت کند: این ورزش در بین سال‌های ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۶، ۲.۶ میلیون بازیکن اضافه کرد و شمار بازیکنان بین‌المللی را به ۷.۲ میلیون در ۱۲۰ کشور رساند.
کشتی طناب‌کشی
این سرگرمی محبوب دوران کودکی و فعالیت‌های روزمره ،یک رویداد المپیکی از سال ۱۹۰۰ تا ۱۹۲۰ بود. کشتی طناب‌کشی بخشی از برنامه دوومیدانی بود و شامل تیم‌های پنج نفره بود که برای پیروزی در قدرت رقابت می‌کردند. سوئد، بریتانیا و تیم‌های ترکیبی کشورها بیشترین پیروزی‌ها را در این سال‌ها کسب کردند. به‌طور خاص، تیم آمریکایی که نماینده باشگاه ورزشی میلواکی بود، در سال ۱۹۰۴ مدال طلا را به دست آورد و تیم بریتانیایی از باشگاه پلیس شهر لندن در سال ۱۹۰۸ برنده شد. متاسفانه، این بازی بعد از بازی‌های ۱۹۲۰ در آنتورپ، بلژیک کنار گذاشته شد.
سایر مطالب مرتبط:
• حیوانات المپیکی: ۹ گونه که می‌توانند رکوردهای جهانی انسانی را بشکنند
• حیوانات المپیکی: ۹ گونه که می‌توانند رکوردهای جهانی انسانی را بشکنند
• 27 ورزش عجیب و غریب جهان + تصاویر
بیسبال و سافت‌بال
بیسبال در طول قرن بیستم با المپیک در ارتباط بود و اغلب به‌عنوان یک رویداد نمایشی در بازی‌های تابستانی نمایش داده می‌شد. در نهایت، بیسبال به‌عنوان یک ورزش رسمی المپیک در سال ۱۹۹۲ اضافه شد و سافت‌بال نیز چهار سال بعد به آن پیوست. در سال ۲۰۱۲، با این حال، بیسبال و سافت‌بال از برنامه المپیک کنار گذاشته شدند، اولین بار از سال ۱۹۳۶ که IOC تعداد ورزش‌ها را کاهش داد. بازیکنان حرفه‌ای بیسبال اجازه داشتند در المپیک رقابت کنند، اما اغلب این کار را نمی‌کردند، زیرا المپیک با فصل لیگ برتر بیسبال (MLB) همپوشانی داشت. IOC از عدم تمایل MLB به تغییر فصل خود به‌عنوان یک عامل مهم برای حذف هر دو ورزش ذکر کرد. با این حال، این حذف برای مدت طولانی نبود. در سال ۲۰۱۶ اعلام شد که بیسبال و سافت‌بال به‌عنوان ورزش المپیک برای بازی‌های ۲۰۲۰ توکیو (که به‌دلیل پاندمی COVID-۱۹ در سال ۲۰۲۱ برگزار شد) بازمی‌گردند. این دو ورزش سپس از بازی‌های ۲۰۲۴ پاریس حذف شدند اما برای بازی‌های ۲۰۲۸ لس‌آنجلس دوباره معرفی شدند.
کرلینگ
کرلینگ می‌تواند نسخه یخی بازی‌های بولینگ محسوب شود و به همان اندازه عجیب است. هر تیم شامل چهار بازیکن است که به نوبت سنگ‌های ۴۴ پوندی (۲۰ کیلوگرمی) را بر روی یخ به سمت هدف (تایی) حدود ۱۳۰ فوت (۴۰ متر) دور می‌زنند. در حالی که سنگ در حال حرکت است، دو بازیکن به شدت یخ را قبل از مسیر سنگ جارو می‌کنند. این کار باعث گرم شدن یخ شده و لایه‌ای از آب ایجاد می‌کند که سرعت توقف سنگ را کاهش می‌دهد. در حالی که این ورزش به نظر عجیب می‌آید، از مدت‌ها پیش وجود داشته و به اسکاتلند در اوایل قرن شانزدهم برمی‌گردد. کرلینگ در اولین بازی‌های المپیک زمستانی در سال ۱۹۲۴ در شامونی، فرانسه معرفی شد و سپس به‌عنوان یک ورزش نمایشی در سال‌های ۱۹۸۸ و ۱۹۹۲ ظاهر شد. این ورزش در بازی‌های ۱۹۹۸ ناگانو، ژاپن به وضعیت مدالی رسید و رویداد اضافی—دو نفره مختلط—در سال ۲۰۱۸ به رویدادهای مردان و زنان پیوست.
شنا سنکرونایز فردی
شنا سنکرونایز تا حدی دیر به المپیک وارد شد و در بازی‌های ۱۹۸۴ لس‌آنجلس به‌عنوان ورزش المپیک معرفی شد. این ورزش دارای دو رویداد اصلی بود: شنا سنکرونایز دو نفره و شنا سنکرونایز فردی. بله، شنا سنکرونایز فردی. به‌طور عجیب به‌نظر می‌رسد، اما ظاهراً هماهنگی با موسیقی به‌جای هماهنگی با شناگر دیگر مد نظر بود. هر دو رویداد در بازی‌های ۱۹۸۸ و ۱۹۹۲ دوباره به نمایش درآمدند، اما در بازی‌های المپیک ۱۹۹۶ آتلانتا با رویداد تیمی شنا سنکرونایز جایگزین شدند. دو نفره در سال ۲۰۰۰ دوباره معرفی شد، اما رویداد فردی هرگز دوباره ظاهر نشد.
